mijn persoonlijke bijbeltekst

Even though I walk through the valley of the shadow of death, I fear no evil, for You are with me; Your rod and Your staff, they comfort me.

dinsdag 2 april 2019

Verleden en heden

Juist ja.

Wat wil je?

Wat heb je nodig?

Waarom hoepel je niet op met al je vragen? Wat is het nut van gesprekken als ik geen antwoorden heb?

Ik krijg ook geen antwoorden. Dus hier ben ik, in de grote leegte. Dwalend en stervend.

Geen motivatie, geen inspiratie, geen hoop. Alleen maar een brok frustratie. Onmacht is er geconstateerd.
Gefeliciteerd, wat wordt er nu gedaan met die constatatie?

Ik zie geen verandering. Ik onttrek energie van mensen en hobby's. Maar niet langer. Het is kortstondig, als een zucht in de wind. Een uur, misschien twee. Daarna, leegte..

De geruststelling blijft uit. Geen water te bekennen, het vuur is gedoofd.

De tijdsbeleving is veranderd. Het wordt donker. De kolkende gedachten stroom komt opnieuw op gang. Waar is de redding?

dinsdag 5 februari 2019

De slotsom deel 1

Dit is geen einde. Niet een prestatie. Geen ingekleurde tekening. Geen behaling, geen gehaalde finish.

Ik ben op.

Het vereist veel vragen om hier iets uit te concluderen.

Wat is er gebeurt?
Wat is er niet gebeurt?

Wat zijn de lasten? de lusten? Waar ben ik ingetuind, ingeluisd, teniet gedaan?

Wat is mijn aandeel in dit alles, mijn verantwoordelijkheid? Hoe betreed ik de paden van het dagelijks leven? Wat is een dode hoek?

Hier zittend, is rust gevend. Ik ben alleen in een café, er speelt naast me in een zaaltje een vereniging van blaas instrumenten. De gemiddelde leeftijd lijkt op het eerste oog op de 75 te liggen. Het AED apparaat hangt aan de buitenkant van de hoofdingang, klaar voor gebruik. Merkwaardig dat de afstand maar 15 meter bevat tussen het zaaltje en de ingang. Ik zou de statistieken eens moeten zien over de meeste doden per locatie. En dan vooral deze.

Dit is tenslotte het kulturhus, het dorps of buurthuis als dat u meer bekent is. Een stroom van mensen komt hier elke dag langs en door, aangezien je alleen de bibliotheek in kan komen door het café. Een tafel vol met folders siert de route. Er liggen er meer dan menig kerk heeft. Mijn toekomstige avonturen zullen me vast een keer naar die tafel leiden.

Kijk, ik heb u mooi afgeleid hé? tja, das een eigenschap waar ik niet perse trots op ben maar wel gebruik. Domme vragen, moeilijke vragen, vragen met lastige antwoorden, alles wordt afgewimpeld.
En niet dat het perse bewust gebeurt, maar op het moment van de vraag ben ik al aan het brainstormen wat het antwoord gaat worden, wat diegene verwacht of wil horen, hoe ik dat zeg, wat ik zeker niet ga zeggen, enzovoorts enzovoorts. Veel makkelijker om iets grappig te zeggen en geen antwoord meer te geven. Zoveel mensen die niet doorvragen.

Seconden reflexen.

Ik ben blijkbaar onderprikkeld. Ja, dat is een leuk woord maar het resultaat minder. Het betekent, in de meest letterlijke zin dat alles wat ik doe me ontzettend moe maakt, en dat ik moe wordt van moe zijn. Die moeheid (de eerste, de 2e is moe worden van het moe zijn) is omdat ik niet genoeg prikkels heb door de dag heen, waarin ik me kan ontwikkelen op allerlei gebieden. Sociaal, doorzetten op actief en routine gebeuren en meer.

Het is lastig. Vanmorgen heel vroeg eruit, gesport, gedoucht, gegeten. De dag ervoor denk ik dan namelijk "morgen lekker vroeg eruit, de dag goed beginnen want dan gaat de hele dag goed". Dat valt dus mee wanneer ik 's middags zo moe ben dat ik het liefst ga dutten. Niet gedaan want ik zit nu hier, in het Kulturhus. Een kopje koffie naast me. Een heel mooi kopje eigenlijk, blauw ouderwets boeren servies.

Oke, weer terug naar het deprimerend onderwerp.

Mijn leven is getekend door gamen. Men heeft het dikwijls over een rode draad, leidend door het leven. Ontmoet de zwarte, genaamd "eindeloos gamen totdat je erbij neervalt". 20 uur achter elkaar, slapen, kant en klaar eten, bestellen, gamen, slapen, gamen, slapen, een half bakje yoghurt eten en weer verder. Het is slopend van ziel en lichaam.

Ah, de verenig is klaar. Koffie pauze. Het geslenter van kunstheupen en kapotte gewrichten is gelijk herkenbaar. Mevrouw met de stijve nek waggelt naar de bar. Overgewicht, slechte ogen en krakende knieën. Het leven gaat niet over rozen.

Maar, zodra er iemand weggaat wordt er uitbundig gegroet en een duim omhoog. Er wordt aangeschoven en het gekeuvel begint. De bronchitis van mevrouw, temperatuur van de koffie, keuze van koek en cijfer van lekkerheid, alles wordt breed uitgemeten en besproken.

oke oke, weer terug naar de rode draad. (ha ha). Die moeheid van onderprikkelheid, mijn gebruik van gamen en de menig van mijn Therapeut bij Dimence hebben één ding duidelijk gemaakt. Ik gebruik gamen als een coping style, maar niet als een verslaving. Het is een manier van zelfmedicatie. Mijn eigen begeleider heeft dit wel eens geopperd, en tot nu toe twijfelde ik nog. Ik zit echter nu voor een klein tijdje op een forum voor mensen met ADHD. De onmogelijkheid om op één ding te focussen, is overduidelijk bij mij.

NOU JA ZEG, een mevrouw zocht een stoel, zag dat een van de weinige naast mij leeg was, kwam naar me toe lopen en VERANDERDE TOEN VAN RICHTING. Ik glimlachte nog wel. Misschien is m'n grijns toch iets te grimmig. Of het is de baard. Bepaalt u maar:


M'n haar is wel wat lang. 

Meer symptomen van ADHD die ik herken; mijn gevarieerde interesses, de aandacht die constant wordt verlegd door interrupties waardoor ik ineens iets anders wil doen of uitzoeken. Oh, en 'brain fog'. De waas, de dufheid, deels vanuit de onderprikkelheid maar ook door al het denken, alle mogelijkheden, uitkomsten, manieren en alle hoeken van m'n hersens die ik bezoek. 

De oudjes zijn klaar met koffie drinken. Mevrouw 1 begint al met "zo, mooi rustig weer voor je" en mevrouw 2 valt bij "die meneer blijft gewoon doorwerken" waarop mevrouw 3 zegt "die jongelui hebben tegenwoordig allemaal oordoppen, maar jij niet". Wat een schatten. 

Nu heb ik een paar dingen opgenoemd. Ik hoor het kraken al. Ik probeer dingen altijd, zoals ieder mens logisch in te delen en voor me te zien. Ik zelf doe dat in levels, laagjes, alles in die trant. 

Alles heeft ook invloeden. Hoe ik 's ochtends op de wc zit heeft al invloed. Het maakt veel dingen wazig.

Onderprikkelheid -> gamen -> prikkels -> denken -> begeleiding -> sociale interactie -> mijn manier van reageren op al deze dingen -> wat vinden de zorgmensen om mij heen hier allemaal van plus hun eigen menig -> het gamequitters forum (waar ik ontiegelijk veel geleerd heb over stoppen met gamen) -> hoe ik de dag indeel, activiteiten, koken, gamen, film kijken, sporten, spelletjes -> moet ik nog meer opnoemen? Dit is een eerste greep op de moes die rond waard in mijn hoofd. 

Mijn Dimence therapeute zei dat ze me wel een opleiding ziet doen. Of een baan hebben. Ik weet het niet. Ik geloof het niet zo meer. Ik ga in deel 2 verder met de slotsom. De conclusie van 5 jaar op de Eikenhorst wonen. Onderwerpen voor morgen: potentie, mijn lasten waar ik soms mee zwoeg, soms niet. Voor nu is dat genoeg.

Ik zal eindigen met een mooie tekst. Ik heb God nog niet genoemd in dit hele verhaal. Hij komt nog, Hij krijgt denk ik het laatste deel. Voordat ik het vergeet, ik zal ook een eerbetoon schrijven aan een tante waar ik een paar dagen heb gelogeerd. Daaraan gerelateerd; Rust. 

 Jesaja 40:31
"Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput."



dinsdag 5 juni 2018

De mesthoop #1


Waarom ben ik er nog? Waarom doe ik wat ik doe, waarom is het zoals het is? De enige uitweg is nergens meer om te geven. Insanity; doing the same thing over and over and expecting different results. Of de meer duidelijke Perseveration; compulsive, hopeless, helpless, automatic and unsatisfying. Geef me 1 goede reden om eruit te stappen, uit deze uitzichtloze trein.

Ik dacht dat voor God leven dingen veranderde. Een bekering is iets impactvol. Mijn basis, de wortel van waaruit ik denk en redeneer is verandert. Maar dat is alles. 6 jaar nu. Ik weet niet hoe ik kan zien dat het ergens ten goede voor geweest is.

Stoppen met gamen? Tijdelijk. Ik dacht dat dat iets zou veranderen. Iets met zich mee zou brengen, iets nieuws. Een impact in denken en doen. Is het niet. Ik ben dezelfde persoon met en zonder gamen. Of laat ik het zou zeggen; depressiviteit is hetzelfde zonder of met gamen. Welke heeft de meerwaarde?

Ik weet alleen dat ik gek wordt van de regel dat ik mijn laptop en tablet niet meer heb.

Ik ben er moe van, en ik heb geen energie meer om te proberen er iets van te maken. Wat heeft het voor zin? Geef me 1 goede reden. Iets wat dragend is voor een eeuwigheid.

Ik moet weg. Iets belangrijks. Nog een paar dingen waar ik iets om geef. Misschien blijft dat voldoening geven. Als ik maar niet meer zoveel thuis ben.

Rick


vrijdag 5 januari 2018

Een leeg blad

Ik sliep en droomde, het leven was volmaakt.
Ik werd wakker en merkte; het leven is een taak

Het leven in een notendop. Mijn grootste valkuil. Hoe ziet het pad van proces eruit? wat is de beleving van christen zijn?

Het is nooit duidelijk, in mijn hoofd zijn er alleen grote lijnen, schetsen en einden.

Er is geen vulling. Ik zie het nu duidelijk voor me. Ik blijf hangen op de eerste zin.

"Als je een baan hebt, heb je geld". Bam. Dat is een krantenkop, een titel. Maar het artikel of hoofdstuk is niet beschreven.
"Als je geld hebt, heb je een auto"
"Als je waarde hebt, in je werk of hobby, heb je uitdaging of rust of voel je er toe doen".
Allemaal 'headlines'. krantenkoppen, slogans, en samenvattende zinnen.

Misschien ben ik ooit begonnen met invullen, maar is het weer weggezakt in de maalstroom van gedachten.
Misschien had ik soms helder hoe ik het kon aanpakken, maar na verloop van tijd zijn de details vaag geworden en bleef er alleen de inzet over, de eerste gedachte, de 'headline'.

Ik begrijp mezelf nu. Ik begrijp waarom ik alles wil opschrijven.
Het is intuïtie. Details moeten worden bewaard, de schimmen van successen opnieuw herinnerd door geschreven woord. Alles.

Alles zodat de manieren, de handelingen, de ervaringshints en het vertrouwen wordt opgeslagen als een eeuwig geheugensteun. Het leven valt anders niet te bevatten.

Ik begrijp het nu. Ik vertelde laatst tegen mijn broertje hoe ik moest wennen aan iemands gezichtsuitdrukking. Het klinkt belachelijk, maar op dat moment schrok ik. Ik had haar gezicht nog nooit zo gezien, dat wist ik. Het duurde een paar seconden om te verwerken, in te prenten waarna het werd toegevoegd aan haar repertoire. Maar ik dwaal af.

Het leven is een taak.

Waarom voelt het nu pas alsof ik dat begrijp?   

dinsdag 2 januari 2018

Oud en niet nieuw

Jaarwisseling 2018,

Er is weer een jaar voorbij. Deprimerend en levensmoe heb ik de handelingen uitgevoerd maar mijn gemoed is onveranderd.

De perfectie stijgt de lucht in.

De last van niets doen, uitstellen, teleur stellen en honderd keer blijven opnieuw blijven proberen drukt zwaar. Het welbekende gevoel van nalatenschap heeft zich intussen genesteld in een hoek van mijn hart. Ontwikkeld tot een abominatie van schuldsbesef, een wirwar van emoties en gedachten weet ik niet meer wat wel en niet gezond is, wat wel en niet op zijn plaats is en wie ik nou eigenlijk ben zonder mijn kruis.

Het nieuwe jaar is begonnen..

Er zijn al weer verschillende puinhopen begonnen en ik zie het einde nog niet in zicht. Wat kan ik nog zeggen? ik doe wat ik niet wil dat ik doe en het verbaasd en verward me tot op het bot.

Mijn blinde hoek is complex, en ik weet niet meer wat de valkuilen zijn. Het moeras moet gedempt worden, of opgeruimd. Maar ik weet niet hoe.

4 jaar woon ik hier bijna en het is geen opluchting. Het is een loden gewicht om mijn voeten gebonden en het sleurt me naar de diepste krochten van mijn ziel. Jezelf zijn, goed communiceren, afspraken nakomen, grenzen aangeven, altijd maar moeten weten wat je wil que begeleiding, doel en manieren dat mensen met je omgaan. Dit is mijn 7 knopige zweep die onophoudelijk dreigt en toeslaat.

Het leven is geen speeltuin. Het is een doolhof met op elke hoek andere verkeersborden en eindbestemmingen bestaan niet. Geen grip en geen methodes die ik kan bedenken zijn goed genoeg om controle of logica te vinden, de vervloeing van zoveel verschillende factoren zijn blind voor het gewone oog.

Yay.. 2018 is begonnen..


donderdag 17 november 2016

De schaduw

Het is niet fijn, het is niet prettig.
Ik voel me slecht. Ik heb nieuws gekregen en het houdt me aan het denken. Werkproject stopt. Ik kan niet op tijd komen, kan niet s'avonds schakelen naar "hey, morgen weer op tijd eruit". Ik ben onverschillig, ik voel me als een vis. Ongrijpbaar, glad.

Waarom kan ik niet geraakt worden door de ernst van een normaal ritme te hebben. Ik kan mijn denken en ideeën niet laten zien in mijn doen. Ik voel onmacht maar wat ik geleerd heb daarover is dat ik verkeerde acties onderneem. Actief en bewust nadenken over mijn praktisch doen en laten is zo moeilijk. Mezelf opvoeden is zo bijna onmogelijk. Alsof er een grote duistere vlek in mijn nek hijgt, boven me hangt als een vretend monster. Energie en tijd gaan op aan deze strijd dat niets meer dan zinloos is.

Hoe laat je gebeurtenissen niet je geluk beïnvloeden?
Ik bedoel maar.. Ik ben Rick. Ik ben een sporter. Maar ik doe geen sport nu. Ik ben een denker, maar ik gebruik het niet ten goede. Mijn self-talk is zo enorm destructief, was een inzicht van net.
Ik weet hoe ik dit moet veranderen, ik moet controle nemen, verantwoordelijkheid voelen, mezelf 'lerend' opstellen.

Moe ben ik van me op het ene moment rot voelen en dan weer mezelf op te beuren. Relativeren kan ik, maar wat is het punt als ik toch weer val?

"God is bij je" galmt door me heen. Mooie sprekers stem ook nog. Maar het is niet genoeg om dat te horen.

"trust in the progress" is een tip die ik kreeg. Oftewel 'over 5 jaar denk je terug en weet je je gesterkt dat je dat deed'. Maar wat ik heb eraan om dat over 5 jaar pas te voelen? Ik hoef me niet elke dag top te voelen, of elk uur van de dag te me gelukkig beseffen. Is het teveel gevraagd om gewoon te weten wie ik ben? wat ik kan?

Het is niet leuk om in bed te liggen, en de ene donkere scene na de ander te beleven. Fantasie is een kracht, maar ook een vloek. En hier zit ik dan, te schrijven over mijn ongeluk.
Waarom? Misschien is dit wel het enige waar ik zeker van ben op dit moment. Misschien wil ik wel weer proberen ervoor te gaan, stabiel te zijn in keuzes, open en transparant.

Telkens mezelf afbreken om weer op te kunnen bouwen is vermoeiend? Maar Rick, waarom doe je dat dan? Metsel gewoon verder waar je bent gebleven!
Nee. fucking nee. Dat doe ik alleen als ik het laatste resultaat goed genoeg vindt. Zo niet, terug naar de tekentafel. Die wordt trouwens ge-update. Ik ben bezig met een soort van levensplan met veel goede dingen erin, iets waar ik dus constant op terug kan vallen. Zo'n beetje het enige goede ding gaande nu, maar vooruit. Eventjes weer voldoende om toekomst te blijven zien.

Genoeg nu. De rant is over. Geschreven met gevoel. Morgen relativeer ik wat goed gaat en praat ik weer even met God.

Rick

maandag 7 november 2016

Ik ben Rick

Beef en sidder..

Ik woon nu bijna 3 jaar op de Eikenhorst, de tijd gaat snel.. 

Ik schrijf dit vanaf de bank die ik 3 jaar geleden nog niet had, zittend tegen kussens en voeten op een tafeltje die ik, je raadt het al, ook 3 jaar geleden nog niet bezat. 
Ik heb veel geleerd in 1048 dagen.

Van je kamer váker dan 1x in de maand stofzuigen tot het verwijderen van de pisvlekken op je wc bril. Of de ontkalker voor de douche. Of ramen lappen, of spinnenwebben weghalen, of je bed wat vaker verschonen, etc. Talloze praktische handelingen zijn aangeleerd, ingeroest en soms bewust weer vergeten. 
In mijn hoofd heb ik ook enorm veel geleerd en van daaruit toegepast. Contact maken gaat zoveel beter, iets wat best leuk is heb ik ontdekt. Ja het kost me soms moeite, ja ik zit soms helemaal vol en neem geen druppel informatie meer op, maar de praktijk heeft laten zien dat verbaal en non-verbaal iets is wat je kunt leren. Happy me!

Gelukkig hebben we ook nog meer dan genoeg dingetjes waar ik nog moeite mee heb, ik woon tenslotte op een zorglocatie en om daar te verblijven heb je toch problemen nodig. En mocht ik tekort komen, dan kan ik zo lenen bij mijn medebewoners.

Maar even inhoudelijk. Laat mijn sarcastische of spottende toon je niet afleiden, ik typ hier voor een reden, en het is niet jij, zéér geliefde lezer. Nee, it's me. I need it. Omdat ik een basis in mijn leven heb nu en daarmee opbouw heb ik besloten om bloggen (wéér) 1 van mijn pilaren te maken. Vrij persoonlijk maar ik hoop eerlijk gezegd dat je me niet anders kent. Mijn PE (lees: proces Evaluatie) komt eraan en samen met mijn begeleider gaan we kijken naar wat goed gaat en wat er beter moet. 
Klinkt koud, is het niet. 

Héhé, even opwarmen hoor. Ti's een tijdje geleden dat ik hier schreef. Ik las trouwens ook net wat stukjes van mezelf terug waaronder een paar hele leuke anekdotes, en ik ben van plan om dat weer te doen. Het zal me goed doen en jou als lezer misschien ook.

Voor nu is dit het. Adieu

PS: Wees vooral niét jezelf wanneer er een onbekende vrouw je kantine binnenloopt en je 1e indruk waardeloos is (Mijn 4e indruk is een stuk beter echter).

zaterdag 6 februari 2016

Reilen en zeilen op de Eikenhorst (dit is een oude blog die ik bij het organiseren vond)

Omringd door etensresten, een leeg blik ananasschijven, een bus poedersuiker en een glas waar ik nu al een week uit drink (omdat ik toch alleen maar hetzelfde drink, waarom dan een ander glas?) ben ik aan het ploeteren om wat op papier te zetten. De toetsen van mijn laptop voelen nog vettig aan van de pannenkoeken van vanmiddag. De huisman in mij – die ergens diep verdwaald was in een te onnatuurlijke gele onderbroek- komt elke week meer naar buiten.
Dagelijks afwassen, vuilnis weggooien, afval goed scheiden... Umm, stofzuigen, dweilen, de was erin gooien (en vervolgens laten drogen op de vloerverwarming omdat ik morgenochtend weer m’n werkkloffie nodig heb) en nog veel meer. Het leven gaat niet over rozen zeggen ze dan. Bij mij gaat het soms over prikkeldraad.







Ik vervolg mijn betoog. Wat was ik aan het uitleggen? Dat ben je nu al vergeten hé! Lompe koe …

IETS OP PAPIER TE KRIJGEN.
Daar ging het inderdaad over.
Raad eens waar ik nu lig? Op het grasveldje. Badend in het zweet van de zon. Een broodje te eten. Met rollade. en ik heb ook nog kaas en pindakaas met hagelslag (HAH, op 1 broodje! Wat natuurlijk nooit mocht van je ouders). Heb je nu een grimas? Haal die dan snel van je gezicht af. Vind je het nog niet veel bijzonders dat je leest? Hou die pokerface dan maar.              Eikel.

Weet je wat ik vanmiddag ga doen? Even lekker zwemmen. Op een strandje in de buurt, dat uitmond op het Veluwe meer dacht ik. Wat baantjes trekken. Vooral voor de beweging, ik vond het er altijd zo pró uitzien als ik iemand dat zag doen ergens in de middle-of-no-where. Ik ben eigenlijk best trots en tevreden met mijn lichaam. Behalve mijn acne is er niet iets wat ik zou willen veranderen. huh? gaat het ineens weer over een wijfig onderwerp als je eigen uiterlijk beoordelen. Ik ben hier op de eikenhorst er ook een beetje achter gekomen dat het echt niet om uiterlijk gaat. Ik val op karakter. Heb jij je wel eens afgevraagd waarom je beste vriend (of gewoon een vriend) precies je vriend is? Kijk eens naar hem, istie niet oerlelijk als je eerlijk bent? Ik ontdekte in elk geval dat het het hele pakket is. De aandacht, zijn lach om jou grap. De serieuze gesprekken, de ironische of sarcastische grappen. Of hoe elk gesprek vaak in 5 minuten over iets van seks gaat (wat soms echt heerlijk oplucht, een paar platte grappen).
Die pijn die je soms lijdt van zo iemand. De intensiteit waarmee jullie met elkaar omgaan?
Herken je dit? Mooi, jij hebt een vriend.

Jij bent lelijk.
“Niet!”
Wel!
“Hou je mond”


Eerlijkheid, één van die serieuze onderwerpen, maar waarvan ik vind dat de komische kant daaraan altijd zo grappig is. Ik zei eens tegen een vriend. “(zijn naam), ik vind je heel aardig. maar soms ben je ook een lul”. Weet je wat hij zei? “soms doet dat gewoon even pijn, als iemand eerlijk tegen je is. Maar dat is normaal”. Dat zei hij natuurlijk nadat ik uitlegde dat ik wil oefenen in het uitspreken van mijn hart en gedachten. En Hij had gelijk. Soms doet het pijn, maar Hij en ik hebben het áltijd uitgepraat als we een akkefietje hadden. En was het niet die dag, dan de volgende of die daarop.

Geen idee waarom ik dit vertel. Nou ja, eigenlijk wel. Weet je waarom je ook vrienden hebt? Om je woorden kwijt te kunnen. Iedereen heeft iemand nodig die naar zijn onzin en gezwets luistert, of zijn/haar gebalk etc. is het leven niet gewoon soms zoooo onzinnig haha

HMMM, lekker broodje met pindakaas en hagelslag, hmm. Oef! Als ik aan dat broodje gebakken ei + salami denk!
 




Ik ga nog meer foto’s  gebruiken om mijn stuk te ondersteunen. Ik vind het zelf wel prettig, dat jij, de lezer weet hoe datgene eruit ziet waar ik over vertel. Hier nog wat voorbeelden:

Ik was laatst creatief bezig om mijn wasgoed op te hangen. Mijn rekje is maar bescheiden en ik heb niet altijd zin om 10 kilometer naar de waslijn te lopen (lees: 65 meter).

Zie je? de broeken hangen over mijn vechtstok, die ik op de 2 buitendeuren heb gelegd.


Hoe wij omgaan met restjes: de bak sla op mijn bureau zou worden weggegooid, maar heb aangeboden om er nog wat van op te eten, aangezien weggooien zonde van het eten is. De restjes van de hoofdmaaltijd zijn een mogelijkheid voor mensen om daarvan een portie in te vriezen voor de dagen dat er geen groepsmaaltijd is.







Onafgemaakt… een nieuwe blog volgt gauw.