vrijdagavond, 18:00
deze avond hebben we onze lift (Jannick en ik) van Dirk-Jan. op de fiets ernaar toe stijgt mijn spanning een klein beetje, ook heb ik vandaag mijn nieuwe cap op. alertheid siert Gerhard als het hem opvalt.
Dirk-Jan zien we van het begin van de straat naar ons toe rijden, als hij voor onze neus stopt zien we met een mengeling van verbazing en ontzetting dat de middelste bank propvol vlees, sap en stokbrood ligt.
de boodschappen voor de bbq.
gelukkig is onze spreekwoordelijke reddende engel in dit verhaal meneer Huttenga, de vader dus van Dirk-Jan. met een kalme tred en een rotsvast vertrouwen loopt hij naar de bus, om onze last van materiaal over te nemen.
als alles recht is gezet begeven we ons op pad. door deze intro heen is Arnold ook aangekomen. met z'n drieën (en 1 voorin) kruipen we knus tegen elkaar. de 2 stoelen achterin (die het moeilijkst bereikbaar zijn) zijn speciaal gereserveerd voor Sander en Jan-Willem, onze 2 luie feestbeesten die hun energie bewaren voor het feest.
zodra we aangekomen zijn als 1 van de eersten helpen we de boel een beetje op gang. stokbrood snijden is besteed aan Sander en DJ (als ik zo vrij mag zijn, elke keer Dirk-Jan op schrijven is zo lang en is niet echt een meerwaarde) die er een competitie van snel snijden van maken. en ook al valt er soms een broodje op de grond (die door Sander weer in de zak wordt gestopt: let wel, de zak waar álle net gesneden broodjes in liggen), de klus wordt geklaard!
ik heb veel spanning, voel me niet echt lekker. maar dat mag de pret niet drukken. ik moet je eerlijk bekennen, na het eten van 1 hamburger ben ik weggegaan en heb ik me afgesloten, en genoeg geschreven voor minstens 2 blogs. maar dat is een ander verhaal en daar zul je meer van zien.
wanneer mijn broeder Jannick zich kwetsbaar opstelt en me terug in het gebeuren probeert te halen ga ik er weer voor. ik heb muziek op en ondertussen braad ik de laatste stukken vlees op de grillplaat.
het meer ontspannende gedeelte (voor mij dan) begint wanneer er een lange jongeman op een grote 3-wielige skelter over het voetbal veldje schuurt (Kees dus) begin ik toch weer wat vrolijker te worden, zulke gekke dingen doen me goed, en zeker als die mooi-boy Sander er een potje van maakt.
met de droogheid van een kwast begint hij traag aan zijn doel om de skelter te parkeren in het doel, waar op dat moment dus volop word bewogen. "10 punten als je Sander op z'n hoofd raakt" hoor ik roepen.
en kijk, dit zijn van die schitterende momenten die ik koester op events zoals dit.
en ja hoor, na een tijdje hebben Kees en Sander elkaar gevonden door de 3-wiel party pooper (wat betekent dat eigenlijk?). Kees geeft een voortreffelijk voorbeeld hoe je met 2 wielen kunt rijden (dus de skelter gekanteld).
maar onze krullenbol bakt er minder van, na diverse pogingen die óf eindigen in de bosjes, óf net de autospiegel mist, óf meerdere keren ervoor zorgt dat bijrijder Kees zijn leven niet zeker is komt het allemaal tot een eind wanneer de wielie totaal zijn doel mist en de skelter op zijn rug beland. je kunt zeggen wat je wilt, maar door deze voorvallen vindt ik mijn vreugde en plezier terug in deze avond, die oh zo vol spanning en eenzaamheid begon.
na deze gebeurtenis ben ik deze blog gaan schrijven, en als ik nu om me heen kijk zie ik iedereen gezellig keuvelen, er is een vuurtje en je hoort mensen lachen en gek doen.
de avond loopt op zijn eind. Cynthia komt met een boeket voor Bram aanlopen. iets waar deze bbq ook over ging, afscheid nemen van Bram als begeleider van onze groep. ook veel andere mensen gaan weg, iets wat ik erg betreur, aangezien ik een enorme schurft heb aan afscheid. ik wou dat alles hetzelfde bleef...
maar laten we ons niet in gedachten verzinken, even op het moment blijven. het afscheidspraatje wekt nog menig lach op, altijd leuk om herinneringen op te halen! het cadeau is een briefje van iedereen persoonlijk, met iets leuks geschreven. iemand (was dat Koos?) zet nog even "Bramie bedankt, Bramie bedankt" in.
ook Bram heeft nog een goed woord, en wat je eigenlijk gelijk hoort is dat hier een man met levenservaring spreekt. het bestuur word ook bedankt, Jan-Willem maakt van de gelegenheid gebruik om zijn harde werken beloont te zien. wat uiteraard ontaard in een weldadig gelach, wat voor gelach? dat is niet aan mij om te bepalen, maar weet dat Jan-Willem het zwaar zal hebben volgend jaar. Albert van Vulpen eindigt onze reeks toespraken.
wanneer wij ons weer naar Emmeloord begeven horen we dat het zusje van DJ ook mee moet. geen probleem! want met z'n vieren op de middenbank is niet erg, gewoon alleen erg krap. heel krap. nou ja, meer als in zo'n vrachtwagen dat varkens vervoert, helemaal in de verdrukking.
naar mate we het eind van de reis naderen voel ik me al bijna een 1-eiege tweeling met Gerhard. ook sander haalt nog even alles uit de kast (waar haalt die jongen de energie vandaan?!) om hard mee te zingen met de radio. oftewel, een geslaagd einde, van een geslaagde avond.
veel mensen gaan weg, tot mijn grote verdriet.
alsnog hoop ik dat je van deze blog heb genoten, lees het nog een keer na, als eerbetoon aan een geweldig jaar JV. koester de herinneringen. dit is mijn eerbetoon daaraan.
greetz,
Rick
PS: bijna de credits vergeten! credits gaan naar: Roelieke en Martine, voor het organiseren. mensen die ik niet in mijn verhaal genoemd heb, maar evenveel lol en gezelligheid beleeft hebben als beschreven personen.
