mijn persoonlijke bijbeltekst

Even though I walk through the valley of the shadow of death, I fear no evil, for You are with me; Your rod and Your staff, they comfort me.

woensdag 17 september 2014

een verhaal en een update

grappig, , , dat ik alleen inspiratie om te schrijven heb als ik of in de put zit of als ik blijf lezen en inspiratie probeer op te doen. de laatste weken heb ik namelijk geen van beide gedaan. het leven ging door, elke dag was meestal anders, in het weekend bleef ik thuis of bij ouders en dat was het.

sinds mijn laatste blog heb ik me verbaasd over hoeveel mensen m'n blog bezochten. interessant.... lezen mensen om een ander z'n leven te lezen voor de emotie en gevoelens (en heel soms iets wat echt interessant is) of gewoon als internet artikeltje dat opblinkt in je mail box/iets wat je elke maand ff checkt?
gisteren weer begonnen in "De Uitnodiging", voelde goed, weer wat woorden om over na te denken. in ieder geval, na denken over iets zinnigs. laatste dagen en weken wel veel nagedacht maar het lag meestal op het randje van piekeren. k'zoek weer iets wat me inspireert, iets om uit te pluizen of voor te bereiden. oh ja! ik ben genomineerd voor de ice bucket challenge door Renske, mijn zusje. dat is een dingetje waar ik goed m'n best voor ga doen, die kun je nog verwachten.

vandaag kreeg ik trouwens ook een mailtje van de EO redactie. ik had een kort verhaal ingezonden voor een kleine wedstrijd. ze bedankte me vriendelijk en ik las kort dat mijn verhaal niet was gekozen. en op een bepaalde manier deed het toch wel even pijn. ik geloofde namelijk echt dat ik een kans had en dat mijn verhaal volwaardig was (dat geloof ik nog steeds). maar ik heb me er al over heen gezet hoor, geen zorgen..

goed, voor de rest van deze avond/nacht niet zo veel zinnigs meer te melden. mijn verhaal zet ik hieronder. het is (in mijn beleving) een intens verdrietig verhaal. geniet ervan, laat wat opbouwende kritiek achter en tot een volgend blog!

##############################################################################

"hoi" klinkt een kinderstemmetje.
"hoi" klinkt een zware mannenstem.
stilte.
"wat doe je?"
.... (stilte)
"wat ben je aan het doen?"
.... (stilte)
"hoe heet je?"
"ga weg jochie"
"waarom? ik vind je aardig" het kind glimlacht zoals alle kinderen.
"ik jou niet, rot op"
"mag ik je wat vragen?"
'zucht, vooruit dan maar"
"wat is je naam?"
"mensen noemen me Gabe (uitgesproken: Geeb), maar ik heet Gabriël"
Het kind zwijgt, lijkt na te denken over de naam.
"ik vind je lief"
de man betrekt zijn gezicht, 1 wenkbrauw opgetrokken.
"ik ben niet lief"
"wel, dat kan ik zien"
.... (stilte)
gedachten zwermen door Gabriël heen. "het doet pijn om met jou te praten, ga weg jochie"
"ik kan niet, ik wil..... ik bedoel dat .... stuur me niet weg, ik wil bij jou blijven"

Gabriël is verzonken in gedachten; ik ben lief? HAHA, ... echt niet....,
'zucht', "blijf dan, maar alleen als je vertelt hoe je aan die krassen op je gezicht komt"
het kind laat een grote kinderzucht horen, alsof hij moet opbiechten dat hij het laatste koekje heeft opgegeten.
"iemand sloeg me"
"wie?"
.... (stilte)
"wie?!!!!" de man barst los in een explosie van woede, met een van pijn getekend gezicht slaat hij zijn vuist tegen de betonnen muur.
geschrokken kijkt het kind de man aan, hij voelt geen angst bij deze man, wel verbondenheid.
"sorry" zegt de man, "dat was niet de bedoeling".
er druppelt wat bloed van zijn knokkels in het zand.
"oké, mag ik nu wat langer blijven?" en hij glimlacht triomfantelijk alsof hij een slimme zet heeft gedaan tijdens schaken.
"goed, maar ik ga over 10 minuten weer aan het werk, en vertel me nu wie je heeft geslagen, ik wil ze een lesje leren"
"nee Gabriël" zegt het kind met een verrassend wijze blik in zijn ogen.
.... (diepe stilte)
"waarom niet? geen enkel kind verdient slaag" de blik in Gabriëls ogen is oneindig, een poel van intense pijn en verdriet.
"dat weet ik" zegt het kind. "maar nu is het gewoon zo, later wordt het recht gezet"

"m'n pauze is voorbij, blijf nog even rondhangen maar niet al te lang", "ik wil je helpen!"
Gabriël kijkt weer met die waas voor zijn ogen, alsof hij de herinneringen voor zich ziet afspelen.
Scherpe naalden steken door zijn hart, een schor geluid komt uit zijn keel "alsjeblieft, ga weg", "het doet zo'n pijn"
Het kind kijkt hem met grote ogen aan. Een traan welt op in zijn ooghoek, zakt langzaam naar beneden over zijn wang, kin en dan vangt het kind het in zijn hand. "ik wil je helpen".
.... (stilte)
Gabriël pakt zijn gereedschapsriem en wenkt met zijn hand "kom, we gaan, ik zal je niet alleen laten maar je moet me wel bijhouden"
"ga je niet meer werken?"
"nee, ik moet je iets laten zien, en ik kan stoppen wanneer ik wil. ik heb geen baas"
Gabriël loopt voor het kind de tunnel uit.
het kind volgt hem gehoorzaam met kleine stapjes, samen stappen lopen ze weg van het betonnen complex.
3 straten verder keert Gabriël zich om en zegt "nog 2 kilometer, hou nog even vol". "ik ben niet degene die het vol moet houden" zegt het kind. Wanneer ze bij de bestemming zijn, is het gezicht van Gabriël verwrongen, zijn mond en ogen stralen een vreemde angst uit. Hij wil hier niet zijn, niet nu en niet eerder. Deze plek is een hel voor hem, teveel gaat dit door zijn gedachten, beheerst zijn leven vanaf dat het begon. Hoelang nog deze kwelling doorstaan? Hoelang nog?

"Kom, ik wil hier geen minuut te lang zijn"
Het kind zegt niks en volgt hem.
"Kijk, hier liggen ze", hij wijst. Het kind kijkt. Er vallen druppels op het pad. Gabriël huilt..
"Nooit eerder heb ik dit aan iemand laten zien jochie, jij bent de enige uitzondering die er is en die er ooit zal zijn. Ga weg nu, en als je weer geslagen wordt dan haal je me op en dan sla ik die persoon in elkaar, maar kom niet eerder terug"
"Dat kan ik niet"
"Waarom niet?"
"Jij sloeg me"
.... (stilte)
"Hoezo?"
Het kind kijkt terug met een blik vol liefde.
"Wie ben jij?" Gabriël deinst een stap achteruit.
"Wie ben jij?!" nu iets harder.

Het kind en Gabriël kijken elkaar recht in de ogen.
"wie ben je?" komt fluisterend uit zijn mond. alles komt langs, zijn hele leven is weerspiegeld in die ogen, die oneindige diepe ogen. Het leven dat hij leidde voordat hij zijn vrouw kende, het leven met hun 2 nieuwe kindjes, het geluk en de liefde die ze hadden, de alcohol, de hoeren, de drugs, de vrienden, de stemmen, de eenzaamheid, de pijn... het verdriet...
Alles.
"Doet zo'n pijn" kreunend gesproken, "Gabriël, ik hou van je"

Het volgende moment wil ik niet opschrijven, het enige wat ik nog loslaat is dat het kind en Gabriël heel lang daar hebben gezeten, soms praten, soms stil zijn, soms huilen.
Aan het eind vroeg Gabriël nog 1 keer 'wie ben je?' Het kind antwoordde: "ik ben Jezus". daarna liep Hij weg, het stenen pad af, de horizon tegemoet. Op blote voeten.



een groet van de schrijver: 
kinderen zijn altijd onschuldig, toch? Jezus is en was onschuldig.

ik heb dit verhaal geschreven met geen enkele zin bedacht voor de andere zin. veel details missen. de richtlijn mag je zelf maken. waarom had Gabriël zo'n pijn om te praten met het kind? werd hij ergens aan herinnerd? waarom had hij geen baas? en naar welke plek zijn ze uiteindelijk gelopen? is Gabriël misschien een stukje van ons allemaal? ik weet het niet. maak je eigen interpretatie met de stukjes die ik heb gegeven.
lezer, God zij met je, Jezus is een keuze en ik ben geen haar beter dan jou.

greetz,

Rick

donderdag 11 september 2014

hallo....

geen energie meer om ook maar ergens aan te voldoen. lang geleden dat ik op m'n blog schreef, veel nagedacht. paar goeie inzichten en eye-openers.

maar genoeg is genoeg.
mijn hoofd is vol. bepaalde muziek sluit perfect aan als ik in zo'n mood ben. gewoon rustig zitten en luisteren. heerlijk.

oh ja, inzichten. toen mijn persoonlijk begeleider weg was (Leandro) heeft iemand anders het overgenomen voor 3 weken. veel doen tips van hem gekregen. 1 ding dat uit alle gesprekken samen eruit springt is dat ik meer mijn verstand dan mijn gevoel moet volgen. ik zat hier gisteren over na te denken, en besefte me dat ik dat al heel erg probeer met masturbatie. en als ik in dat moment mijn verstand vertrouw en volg en me laat leiden door Jezus dan volgt vanzelf een goed gevoel omdat ik de keuze maakte voor God en daardoor de verleiding voor dan weer even weg is. maar ik besefte me dus dat ik dat groter kan proberen. dus niet alleen bij masturbatie maar ook bij andere duizenden keuzes en momenten mijn verstand volgen, waarom eigenlijk niet?
de scheurkalender in de kantine lees ik soms in de pauze, het is een christelijke en er staan veel leuke en scherpe stukjes in. één ervan ging ongeveer zo: "het valt me op dat de meeste problemen die een mens tegenkomt komt door een onjuiste inschatting van de waarde van dingen" oftewel, veel mensen hebben moeite met het juist inschatten van veel of bepaalde dingen. en dat herken ik bij mezelf. vaak is schoonmaken niet echt heel belangrijk voor me, en na een tijdje loop ik er tegenaan en gaat de waarde ervan omhoog, zodat ik het uiteindelijk doe en de waarde begint weer onderaan. en dit bij duizend en één dingen. klaar met dit stuk, denk ervan wat je wil.

Rick