Wauw, hier zit ik dan. verslagen en verdrietig. Wanhopig op zoek naar de juiste manier om te leven, elke dag weer..
Zo moeilijk om iets op papier te zetten..
Er komt helemaal niks in me op, ik had net op de wc méér inspiratie dan nu, terwijl ik schrijf.
Onzekerheid.
Leegte.
De sleur van alle dag is saai, en voorspelbaar. De structuur die ik nu heb is een klein houvast in een stormachtig keuze menu. keuzes maken, duizend dingen waar ik nog aan moet denken.
Over anti-kalk, voor m'n douche. Of een tafel halen. Of gewoon meer lezen dan nu. Naar de bibliotheek gaan, boodschappen doen.
Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Wanneer en hoe laat dan?
En niet dat er geen hoogte puntjes zijn, nee hoor. Maar ik voel me soms zo nep in gesprekken of ergens anders buiten m'n kamer. Ik heb niet alles op een rijtje. Niet alles is okay. Ik voel me niet goed. Ik ben niet zeker van mezelf. Ik probeer ook maar gewoon..
Oh ja, hoogtepuntjes.
Zaterdag, uitje met de groep, een halve ochtend en middag.
En nee, ik vertel je niet hoe leuk het wachten was, hoe lekker m'n Big Mac was. Of hoe leuk ik het vind als de kinderen van onze buren (lees: kernbewoners) meegaan. Of die keer dat ik (per ongeluk) iemand een bloedneus schopte.
Heus, ze zijn er, de leuke en vooral even onbezorgde momentjes.
Verantwoordelijk nemen voor je leven, heet dat volgens mij (sarcasme).
Tijdens gesprekken weet ik het wel, ik kan het meestal best helder zien wat ik moet doen en had moeten doen. Maar daar heb ik natuurlijk geen ene reet aan als ik op het midden van de dag ineens verloren ben.
En nu ik dit schrijf komen er nog weer 3 dingen in me op die ik nog had moeten doen. Papier ophangen waar wat tekst staat om te beginnen met de dag. En nog 2 papieren. En dit, en dat, etc.
Ranzig, hoe mijn wc er nu uit ziet. Tenminste, dat zou iemand anders zeggen als diegene het zou zien (de bruine rand etc). Maar om heel eerlijk te zien heb ik er niet echt gevoel bij. Het doet me niet zo heel veel. Wat me wel wat doet zijn gesprekken die ik hoor van andere, waarbij ze een goed middel voor dat specifieke doel hebben. Vervolgens zou ik dat ook moeten halen omdat dat heel goed is zogenaamd. En natuurlijk wil ik dat. Maar het komt gewoon op m'n lijst te staan van honderd andere punten die ik nog moet afwerken. Dit ben ik niet. Misschien is dit iets wat je langzaamaan leert maar op dit moment heb ik nog genoeg zelfkennis om te beseffen dat ik geen man ben die aan allerlei middeltjes en prulletjes doet. Te veel en te moeilijk.
En nu hoor ik je denken "ja maar Rick, een wc onderhouden is heel makkelijk, je hebt gewoon dit en dat nodig en je bent klaar". grappig, Want dat is precies wat ik bedoel. Zulk soort zinnen krijg ik zo vaak te horen voor van alles en nog wat. M'n meubels, mijn kleren. De douche. Media, etc.
Nee, gewoon nee.
Op dit moment loop ik met 1 been schuifelend door een diep dal, en ik bloed aan m'n zij. Misschien is dat gestopt over een week, misschien wordt het erger. Wie weet.
This was just me.
Greetz,
Rick
