De mesthoop #1

Waarom ben ik er nog? Waarom doe ik wat ik doe, waarom is het zoals het is? De enige uitweg is nergens meer om te geven. Insanity; doing the same thing over and over and expecting different results. Of de meer duidelijke Perseveration; compulsive, hopeless, helpless, automatic and unsatisfying. Geef me 1 goede reden om eruit te stappen, uit deze uitzichtloze trein.

Ik dacht dat voor God leven dingen veranderde. Een bekering is iets impactvol. Mijn basis, de wortel van waaruit ik denk en redeneer is verandert. Maar dat is alles. 6 jaar nu. Ik weet niet hoe ik kan zien dat het ergens ten goede voor geweest is.

Stoppen met gamen? Tijdelijk. Ik dacht dat dat iets zou veranderen. Iets met zich mee zou brengen, iets nieuws. Een impact in denken en doen. Is het niet. Ik ben dezelfde persoon met en zonder gamen. Of laat ik het zou zeggen; depressiviteit is hetzelfde zonder of met gamen. Welke heeft de meerwaarde?

Ik weet alleen dat ik gek wordt van de regel dat ik mijn laptop en tablet niet meer heb.

Ik ben er moe van, en ik heb geen energie meer om te proberen er iets van te maken. Wat heeft het voor zin? Geef me 1 goede reden. Iets wat dragend is voor een eeuwigheid.

Ik moet weg. Iets belangrijks. Nog een paar dingen waar ik iets om geef. Misschien blijft dat voldoening geven. Als ik maar niet meer zoveel thuis ben.

Rick

Een leeg blad

Ik sliep en droomde, het leven was volmaakt.
Ik werd wakker en merkte; het leven is een taak

Het leven in een notendop. Mijn grootste valkuil. Hoe ziet het pad van proces eruit? wat is de beleving van christen zijn?

Het is nooit duidelijk, in mijn hoofd zijn er alleen grote lijnen, schetsen en einden.

Er is geen vulling. Ik zie het nu duidelijk voor me. Ik blijf hangen op de eerste zin.

"Als je een baan hebt, heb je geld". Bam. Dat is een krantenkop, een titel. Maar het artikel of hoofdstuk is niet beschreven.
"Als je geld hebt, heb je een auto"
"Als je waarde hebt, in je werk of hobby, heb je uitdaging of rust of voel je er toe doen".
Allemaal 'headlines'. krantenkoppen, slogans, en samenvattende zinnen.

Misschien ben ik ooit begonnen met invullen, maar is het weer weggezakt in de maalstroom van gedachten.
Misschien had ik soms helder hoe ik het kon aanpakken, maar na verloop van tijd zijn de details vaag geworden en bleef er alleen de inzet over, de eerste gedachte, de 'headline'.

Ik begrijp mezelf nu. Ik begrijp waarom ik alles wil opschrijven.
Het is intuïtie. Details moeten worden bewaard, de schimmen van successen opnieuw herinnerd door geschreven woord. Alles.

Alles zodat de manieren, de handelingen, de ervaringshints en het vertrouwen wordt opgeslagen als een eeuwig geheugensteun. Het leven valt anders niet te bevatten.

Ik begrijp het nu. Ik vertelde laatst tegen mijn broertje hoe ik moest wennen aan iemands gezichtsuitdrukking. Het klinkt belachelijk, maar op dat moment schrok ik. Ik had haar gezicht nog nooit zo gezien, dat wist ik. Het duurde een paar seconden om te verwerken, in te prenten waarna het werd toegevoegd aan haar repertoire. Maar ik dwaal af.

Het leven is een taak.

Waarom voelt het nu pas alsof ik dat begrijp?   

Oud en niet nieuw

Jaarwisseling 2018,

Er is weer een jaar voorbij. Deprimerend en levensmoe heb ik de handelingen uitgevoerd maar mijn gemoed is onveranderd.

De perfectie stijgt de lucht in.

De last van niets doen, uitstellen, teleur stellen en honderd keer blijven opnieuw blijven proberen drukt zwaar. Het welbekende gevoel van nalatenschap heeft zich intussen genesteld in een hoek van mijn hart. Ontwikkeld tot een abominatie van schuldsbesef, een wirwar van emoties en gedachten weet ik niet meer wat wel en niet gezond is, wat wel en niet op zijn plaats is en wie ik nou eigenlijk ben zonder mijn kruis.

Het nieuwe jaar is begonnen..

Er zijn al weer verschillende puinhopen begonnen en ik zie het einde nog niet in zicht. Wat kan ik nog zeggen? ik doe wat ik niet wil dat ik doe en het verbaasd en verward me tot op het bot.

Mijn blinde hoek is complex, en ik weet niet meer wat de valkuilen zijn. Het moeras moet gedempt worden, of opgeruimd. Maar ik weet niet hoe.

4 jaar woon ik hier bijna en het is geen opluchting. Het is een loden gewicht om mijn voeten gebonden en het sleurt me naar de diepste krochten van mijn ziel. Jezelf zijn, goed communiceren, afspraken nakomen, grenzen aangeven, altijd maar moeten weten wat je wil que begeleiding, doel en manieren dat mensen met je omgaan. Dit is mijn 7 knopige zweep die onophoudelijk dreigt en toeslaat.

Het leven is geen speeltuin. Het is een doolhof met op elke hoek andere verkeersborden en eindbestemmingen bestaan niet. Geen grip en geen methodes die ik kan bedenken zijn goed genoeg om controle of logica te vinden, de vervloeing van zoveel verschillende factoren zijn blind voor het gewone oog.

Yay.. 2018 is begonnen..